Fuck, I love Montana!
10 December 2014 | Verenigde Staten, Bozeman
Er is weer redelijk wat tijd voorbijgevlogen sinds mijn laatste blog. Inmiddels rennen de dagen voor me uit en is er slechts 1 final exam over om te rocken. De andere drie zitten er al op. Na mijn finals heb ik nog een paar weken reizen over, maar over ongeveer een maand sta ik weer op Nederlandse bodem. Oh, oh, oh, the concept of time.
Let me see, wat heb ik allemaal uitgespookt de laatste tijd...
Samen met Philip, Sander, Inigo en Anita vertrok ik naar noordelijk Montana om een bezoek te brengen aan de Blackfeet Indian Reservation en het oostelijk deel van Glacier National Park (again). Op vrijdagmiddag begaven we ons met onze gehuurde monstercar On the Road. Het lijkt me gepast om Kerouacs’ On the Road hier te quoten: ‘What is that feeling when you're driving away from people and they recede on the plain till you see their specks dispersing? - it's the too-huge world vaulting us, and it's good-bye. But we lean forward to the next crazy venture beneath the skies’. Jack Kerouac - On the Road: een klassieke tip voor de lezers thuis!
Aangezien de temperaturen ‘s nachts beginnen te dalen, besloten we safe te spelen en te verblijven in een motel. Onderweg naar Browning stopten we bij een verlaten tankstation in de middle of nowhere om onze tank bij te vullen. Ik schopte een scène om de verlatenheid van deze plek te benadrukken door de hoorn van een oeroude telefoon te liften en mijn ouders op de hoogte te stellen van mijn naderende dood: ‘Mom, Dad, THERE ARE ZOMBIES IN HERE. I LOVE - AAAAAAAAH’. Na wat gelach om deze situatie stapten we nietsvermoedend in de auto toen een politiewagen aan kwam snellen. Na een ‘Who was holding the phone?’ en wat vraagtekens vanuit ons, viel het kwartje. Deze oeroude telefoon compleet met draaischijf was niet zomaar een telefoon; ik had het lokale politiebureau op de hoogte gesteld van zombies in hun petit little village. - WHOOPS. - De politieagent liet ons met rust nadat ik hem verzekerde dat er geen Frankensteins rondliepen en dat wij geen crazy Europeanen met kwade bedoelingen waren.
De zaterdag reden we naar het centrum van Browning om een rondleiding door de Indian Reservation te krijgen van Darrell, een Blackfeet tribal member. Onze al bijgestelde verwachtingen betreffende het zien van gekleurde indianen dansend om tipi’s die ons uit zouden nodigen om geestverruimende pijp te roken, bleken al vrij snel niet uit te komen. Het was meer dan valse hoop. De resten van de reservaten die je terugziet in de hedendaagse samenleving zijn eigenlijk heel triest. Het rijden door de Indian Reservation deed me denken aan een tocht door een slechte achterbuurt. Er heerst ongeveer zeventien procent werkloosheid, vijftig procent van de mensen leeft van social welfare en deze getallen zorgen ervoor dat de reservaten broeinesten zijn van armoede en sociale problemen als hoge criminaliteit. Veel inwoners van Montana hebben enkel slechte woorden over de reservaten, maar het was interessant om te leren over de geschiedenis en hoe de situatie van de indianen in hedendaags Montana zo is gekomen.
Tegenwoordig zijn er ongeveer zeventienduizend Blackfoot Indianen over, waarvan er zesduizend in Browning wonen en waarvan er driehonderd nog leven volgens de traditionele gebruiken. Allereerst liet onze gids ons kennismaken met een Buffalo Jump, waar indianen vroeger op buffalo’s joegen. Het idee is simpel en super slim: jagers draven groepen bizons richting een klif, waardoor de dieren genoodzaakt moeten springen. Als gevolg breken ze hun benen en kunnen ze onderaan de klif niet meer vluchten. Vervolgens staan de andere stamleden te wachten; ze maakten de bizons direct af. Vlakbij de Buffalo Jump huisvestten de indianen zich op een plek omgeven door bomen, om hen te beschermen tegen de gure kou ‘s nachts. De tipi’s stonden met hun rug naar het westen, waar de wind vandaan komt, en met hun opening naar het oosten, omdat de indianen iedere ochtend bidden naar de zon. Voor de indianen geldt het volgende: de zon geeft leven, de maan zorgt voor licht in de nacht en de eerste ster in de ochtend maakt duidelijk dat het tijd is voor de volgende dag. Op het moment dat wij de plek betraden, waren er indianen bezig met het nemen van een sweatbath, waarbij ze binnen in de tipi een hoog vuur stoken, zodat het een soort sauna wordt. In de tipi houden ze spirituele gebruiken en bidden ze, waarna ze na uren uit de tipi komen - herboren, alsof je opnieuw uit je moeders buik ter wereld komt.
De gids vertelde ons over drie ceremonies die plaatsvonden in de indian reservation. De Beaver Medicin Ceremony, de Medicin Lodge en de Medicin Pipe. De ceremonie omtrent de Medicin Lodge vond ik een mooi verhaal. In vroegere tijden was er een indiaan genaamd Scarface. Hij was een spontaan, lief en goed persoon en een talentvolle jager, maar zijn gezicht was gehavend, waardoor hij geen vrouw kon vinden die met hem wilde trouwen. Er werd hem verteld dat de zon hem zou kunnen helen. Scarface ging op reis door de bergen en belandde in de milkyway. Hier ontmoette hij Morgenster, de zoon van de Zon, die hem vertelde dat hij zich aan de Zon zou moeten bewijzen. Scarface vervolgde zijn weg - samen met Morgenster - en onderweg werden zij aangevallen door kannibaalvogels. Scarface redde Morgenster’s leven, de Zon besloot dat Scarface zichzelf bewezen had en de Zon heelde Scarface’ gezicht. Hieruit is de traditie voor indianen geboren om ieder jaar, als de zon op haar hoogste punt is, te bidden vanuit de Medicine Lodge.
De gids liet ons ook een oude broederschool zien. De broerderschool was een initiatief van de overheid om indianen te laten aanpassen aan andere burgers. Op deze school leerden indianen de kunst van de landbouw, moesten ze andere kleding dragen, was het niet langer mogelijk om hun eigen taal te spreken en werden de spirituele beliefs afgenomen. Voor kinderen was dit tot de jaren veertig van de vorige eeuw een soort katholieke kostschool, maar vanaf 1970 werden het federale scholen. De indianen werden gedwongen om hun gebruiken te verliezen en ‘normale’ burgers te worden.
In 1900 werden de indianen gedwongen om boeren te zijn. De grond en het klimaat in de omgeving van Browning zijn echter niet ideaal om gewassen te laten groeien. Daarbij kwam dat de indianen geen collateral hadden om geld te lenen, dus bij grote delen van de grond was er sprake van non-Indian ownership. Nadat de buffalo’s volledig uitgeroeid waren - door indianen, maar grotendeels door de overheid - werden de indianen afhankelijk van de zogenoemde Indian Agency. Door dit Agency werd een variëteit aan eten en materiaal verstrekt aan de indianen. Echter, een ernstig evenement dat hier plaatsvond was de Ghost Ridge, waarbij het voedsel niet arriveerde en een groot aantal indianen kwam te overlijden als gevolg van deze hongerwinter.
Twee grote problemen die parten speelden, waren whiskey en ziekten. Allereerst zorgde de ontdekking van whiskey ervoor dat er conflicten ontstonden, waardoor indianen elkaar aanvielen. Ook kwamen er meer ziekten naar Amerika, waar de indianen niet voor bestand waren. Ten slotte waren er nog de massacres van de Amerikaanse overheid, waarbij indianen gedood werden met het doel hen letterlijk uit te laten sterven.
Al deze verhalen zijn ons verteld door onze gids, die zelf van jongs af aan is opgevoed in de Blackfeet Indian Reservation en daarmee uiteraard een gekleurd verhaal voor heeft geschoteld. Dat neemt echter niet weg dat het voor ons heel interessant was om de verhalen te horen vanuit dit perspectief en meer te leren over deze geschiedenis.
Wat ook op mijn pad kwam was… HALLOWEEN. Ik heb me laten vertellen dat het jaar op 1 november begon in de Keltisch kalender, en 31 oktober hiermee ‘oudejaarsavond’ was. Het Keltische Nieuwjaar - Samhain - was bijzonder, omdat de Kelten geloofden dat op deze dag de geesten van alle gestorvenen van het afgelopen jaar terugkwamen. Ze zouden proberen om bezit te nemen van een levend lichaam. Om de boze geesten af te weren, droegen de Kelten maskers. Met de komst van Ieren en Schotten naar de VS, hebben ze ook het Halloween -feest meegenomen. Welnu, in tegenstelling tot mijn verwachtingen van een Halloween vol vampieren, zombies, skeletten, heksen en andere horrorfilm-karakters, is Halloween gewoon een soort carnaval. Van donderdag tot maandag gingen mensen verkleed naar college, werden de rokjes van de dames korter en werden er meer en meer bieries en shots naar binnen gehakt downtown. Anita verkleedde zich als fantastische vampier en zelf ging ik als Nathalie Portman’s Black Swan. ‘To get into the culture‘ gingen we all the way met pompoenen carven en door ons de stuipen op het lijf te laten jagen in een Haunted Swamp. Ik ben al een softie, maar als er dan een freakshow uit het moeras komt rennen, dan heb je me hangen. Desalniettemin genoten we van de schrik en hebben we deze goed weggespoeld met biertjes en dansjes downtown. De dag erna ging ik met Diego, Delia, Charlie en vrienden van Diego uit Spanje naar Burning Girl Festival op een ecologische boerderij Rathvinden Farm and Sanctuary. We vierden het leven en de vrouwelijke kracht. Wat kleinschaliger dan Burning Man in the Black Rock Desert in Nevada, maar een mooie ervaring.
En JA, JA, JA. NEW YORK AGAIN. Omdat ik stiekem toch wel een beetje verliefd was geworden op NYC besloot ik nog een bezoekje te brengen aan deze wereldstad. De eerste twee dagen verbleef ik bij Angelica - ofwel Angie - dit via Couchsurfing. Angie woont in uptown Manhattan in een mooie flat aan de Hudson River met een perfect uitzicht op de George Washington Bridge samen met haar verloofde Gilbert en chihuaha Chicco. Samen met Angie dronk ik wat biertjes en ging ik naar de American Freaky Horror Show. Voor de mensen in het publiek die een normale bios-avond verwachten, was deze avond een hele verrassing. Een disco vooraf, een ‘fake-je-orgasme-contest’ voor de ongelukkigen uit het publiek en de gehele film speelde zich live voor onze neus af. Pretty cool. De zaterdag liepen we rond in de omgeving, dronken we koffie in wat coffeeshops, brachten we een bezoek aan de Smorgesburg markt, dronken we wat biertjes in Brooklyn en aten we Mexicaans in Long Isand City in Queens. Nadat Angie me had verteld over de dumpsterdiving trend in NYC, besloot ik zelf een gokje te wagen en vond een prachtig boek genaamd ‘How to dance forever’. Voor altijd zal ik dansen dus. Zaterdagavond laat ging ik naar Keith. Samen met Keith woonde ik een gekke party bij en alles was weer op en top crazy. Die dagen daarna spendeerde ik wederom goed. Ik bezocht het Museum of National History met tentoonstellingen als ‘Nature’s Fury - the science of natural disasters‘ en ‘Dark Universe’, ik maakte wat uitgebreidere wandelingen door Central Park, ik bezocht het World Trade Center Memorial en de nieuwe Freedom Tower, ging happen & stappen in Spaans Harlem, samen met Angie, waar ze me kennis liet maken met allerhande Puerto Ricaanse snacks, nam de ferry naar Staten Island, liep over de Brooklyn Bridge, zag wat blues en funk in cafeetjes met Keith, at in diverse restaurantjes en at als afsluiter een hotdog op Times Square. Hoewel je Times Square niet met het echte New York moet verwarren, is het toch tof om rond te wandelen. Ook stelde Angie me voor aan een vriend/collega-fotograaf David die zich sinds kort bezighoudt met de techniek van lightning paintning fotografie. Het idee is als volgt: Stel een hele lange exposure tijd in op de camera (paar minuten), en experimenteer met licht om te zien wat de camera ‘pakt’. Ik stond model voor David in een paar yogaposes - alles voor de arts - en een aantal resultaten heb ik toegevoegd als foto’s. Dat was NYC - Thank you, again.
Het weekend erop verbleef ik samen met Charlie, Diego, Delia, Inigo, Tim, Sander, Steffie, Anita, Mercer en Mustafa in een heus Lakehouse aan Flathead Lake. Het huis is eigendom van Charlies grootouders, maar wij mochten hier gerust een weekend een Europese Thanksgiving vieren. Van tevoren had Charlie ons een vage beschrijving gegeven van het huis van bestemming, namelijk met een aantal slaapkamers, een paar banken en anders zacht tapijt om op te slapen. Toen we in het huis arriveerden, bleek echter dat dit huis op-en-top uitgerust was. Er waren vijf of zes slaapkamers, een hele hoop comfi banken, een aantal huiskamers, een grote keuken, twee badkamers en een overweldigend, prachtig uitzicht op Flathead Lake. Wat een paradijsje. Heel het weekend bestond uit quality-time. We wisten dat er een paar hikes in de buurt waren, maar die hebben we niet gedaan. We hadden onze snowboards meegenomen, maar de temperaturen waren te hoog om te snowboarden. De wilde plannen vol dansjes, uitbeeldend Pictionary, bierspelletjes, nachtelijk Hide & Seek, een culinair feestmaal door Anita en ik als chefkoks en cadeautjes onder onze eigen kerstboom kwamen allemaal wel uit. Het was een heerlijk, gezellig, ontspannend, intiem en vertrouwd weekend. Memorabel was het uitbeedend Pictionary, waarbij twaalf mensen door elkaar schreeuwden. De guesses ‘Awesome Guy’ en ‘Dubstep’ leidden tot ‘Dinosaurus’ en de random gegokte ‘Martin Luther King Jr’, ‘Peacecontract’ en ‘Apartheid’ leidden tot het antwoord ‘Vice-president’. De uitgebeelde ‘Dolphins’ sex’ van Sander bleek Virgin’s Island te zijn en Mustafa’s ‘biologische klok’ bleek te slaan op ‘jetlag’. #woordspelingvooryourik #genieten. Tijdens het diner proostten we. Iedereen bracht - een voor een - een toast uit. Een toast op elkaar, op een semester op MSU, op het leven en op Montana. Want fuck, iedereen was toch wel verliefd geworden op Montana. En wat een heerlijk gezelschap. Amerikaanse humor, Duits organisatorisch vermogen en efficiency, Nederlandse scherpe opmerkingen, Bangladesh’ tevredenheid, Turkse liefheid en de Spaanse relaxedheid. Tijd voor een Kerouac - quote hier: “Sure baby, mañana. It was always mañana. For the next few weeks that was all I heard––mañana a lovely word and one that probably means heaven.”
What else happened? - Anita, Tim, Sander, Peter, Norina, Steffie en ik hebben een Dutch German Snack Night neergezet met Duitse en Nederlandse snacks (curryworst, aardappelsalade, pastasalade, worstenbroodjes, saucijzenbroodjes en drop). We zongen Nederlandse en Duitse liedjes (oh god, wat deden we die mensen aan), speelden een Duits-Nederlandse quiz met leuke Pictionary-, kennis- en uitspreekvragen over beide landen en leerden iedereen de polonaise. Fun, fun, fun. Iedereen was blij verrast met de culinaire specialiteiten, al werd ons geadviseerd de drop vervolgens achterwege te laten. Samen met Ollie, Andrew, Haydn, Chloe en Anita zijn we nog naar Hyalite geweest voor een toffe hike. Er was een redelijke hoogtestijging in een afstand van 5 miles (roundtrip), maar wat een wonderlijke zonsondergang. Bewapend met hoofdlampen deden we vervolgens de afdaling. Samen met Mercer en Sander zette ik mijn eerste lines in de 20 inch verse poeder ter hoogte van Bridger Bowl. De tocht omhoog hiken was meer dan zwaar, maar het uitzicht en het naar beneden boarden waren het meer dan waard. Ook ging ik met Peter, Sander, Mercer, Philip, Thomas, Josh en Tyler naar Big Sky om de verse sneeuw te rocken. MAN, MAN, MAN - what a life. Verder nog wat hikes in het weekend, bezoekjes Downtown, feestjes en dinner-nights en ja...
Verder gaat alles hier nog gewoon z’n gangetje. Mijn medestudenten dingen nog steeds iedere dag mee in de ‘lelijkste tatoeages contest’ en er komen nog steeds tienermoeders bij in mijn klas. Aangezien ze in de VS geen national foreign language requirement hebben - ofwel een tweede taal verplichting - spreekt iedereen enkel Engels en is iedereen geobsedeerd met het leren van ontzettend gave Nederlandse woorden en zinnen als ‘desalniettemin’, ‘snottebel’ en ‘twee gratis bier, alsjeblieft’. Ook noemen ze nog steeds alles ‘it’s a party!’ en vindt er nog steeds af en toe een bijbelinvasie plaats op de campus. Ik ben inmiddels gestopt met het vertalen van Nederlandse grappen in het Engels en ik draai niet meer met mijn ogen als iemand verbaasd kijkt als ik zeg dat Nederland de euro als valuta heeft (nee, geen ponden) of als ik vertel dat Nederland geen bergen heeft. Sinterklaas is aan me voorbijgevlogen, en toen ik een zak snoep in mijn roomie’s schoen had verstopt, vond ze dat maar een vreemde gewoonte… Ik ben nu druk bezig met mijn laatste papers en final exams, maar deze week is bijna voorbij. Al praat iedereen over de ‘dead week’ en ‘final week’ als scènes uit horrormovies, zijn er quiet hours ingegaan van 20:00 - 18:00 (ja, 22 uur per dag muisstil dus, bijna), is er een DE-STRESS hoek in de bieb met hoelahoeps, bellenblaas en moppenboeken, lopen er therapy dogs rond in de bieb om de stress door knuffelen te verlichten… Ik heb het allemaal al bijna overleefd, want als ik iets van mijn Hiphop-tijd en liefde voor Opgezwolle heb geleerd, is het wel: ‘Ik doe m’n dans, zoek de balans’.
En dan is het zomaar opeens bijna allemaal alweer voorbij….
Oh, oh, oh Montana - Treasure State. Daar waar de be-au-tiful sunrise er iedere ochtend voor zorgt dat alle bergen 360 graden om me heen het decor van een film worden, daar waar iedereen Hi zegt op straat, daar waar je je iPhone 6 kwijtraakt en hij wordt teruggebracht naar de rechtmatige eigenaar, daar waar je huis en auto niet op slot hoeven, maar je fiets zorgt voor serieuze misdaadperikelen, daar waar, op een oppervlakte ongeveer tien keer groter dan Nederland, meer koeien dan mensen wonen (bijna 1 miljoen), daar waar advertenties als ‘FOUND KAYAK PADDLE’, ‘FOUND PIG’ en ‘NOW: MEDICAL MARIHUANA’ iedere dag de krant sieren en daar waar de eendjes op campus rondzwemmen in een verwarmde vijver.
Montana, ik ga je missen.
Let me see, wat heb ik allemaal uitgespookt de laatste tijd...
Samen met Philip, Sander, Inigo en Anita vertrok ik naar noordelijk Montana om een bezoek te brengen aan de Blackfeet Indian Reservation en het oostelijk deel van Glacier National Park (again). Op vrijdagmiddag begaven we ons met onze gehuurde monstercar On the Road. Het lijkt me gepast om Kerouacs’ On the Road hier te quoten: ‘What is that feeling when you're driving away from people and they recede on the plain till you see their specks dispersing? - it's the too-huge world vaulting us, and it's good-bye. But we lean forward to the next crazy venture beneath the skies’. Jack Kerouac - On the Road: een klassieke tip voor de lezers thuis!
Aangezien de temperaturen ‘s nachts beginnen te dalen, besloten we safe te spelen en te verblijven in een motel. Onderweg naar Browning stopten we bij een verlaten tankstation in de middle of nowhere om onze tank bij te vullen. Ik schopte een scène om de verlatenheid van deze plek te benadrukken door de hoorn van een oeroude telefoon te liften en mijn ouders op de hoogte te stellen van mijn naderende dood: ‘Mom, Dad, THERE ARE ZOMBIES IN HERE. I LOVE - AAAAAAAAH’. Na wat gelach om deze situatie stapten we nietsvermoedend in de auto toen een politiewagen aan kwam snellen. Na een ‘Who was holding the phone?’ en wat vraagtekens vanuit ons, viel het kwartje. Deze oeroude telefoon compleet met draaischijf was niet zomaar een telefoon; ik had het lokale politiebureau op de hoogte gesteld van zombies in hun petit little village. - WHOOPS. - De politieagent liet ons met rust nadat ik hem verzekerde dat er geen Frankensteins rondliepen en dat wij geen crazy Europeanen met kwade bedoelingen waren.
De zaterdag reden we naar het centrum van Browning om een rondleiding door de Indian Reservation te krijgen van Darrell, een Blackfeet tribal member. Onze al bijgestelde verwachtingen betreffende het zien van gekleurde indianen dansend om tipi’s die ons uit zouden nodigen om geestverruimende pijp te roken, bleken al vrij snel niet uit te komen. Het was meer dan valse hoop. De resten van de reservaten die je terugziet in de hedendaagse samenleving zijn eigenlijk heel triest. Het rijden door de Indian Reservation deed me denken aan een tocht door een slechte achterbuurt. Er heerst ongeveer zeventien procent werkloosheid, vijftig procent van de mensen leeft van social welfare en deze getallen zorgen ervoor dat de reservaten broeinesten zijn van armoede en sociale problemen als hoge criminaliteit. Veel inwoners van Montana hebben enkel slechte woorden over de reservaten, maar het was interessant om te leren over de geschiedenis en hoe de situatie van de indianen in hedendaags Montana zo is gekomen.
Tegenwoordig zijn er ongeveer zeventienduizend Blackfoot Indianen over, waarvan er zesduizend in Browning wonen en waarvan er driehonderd nog leven volgens de traditionele gebruiken. Allereerst liet onze gids ons kennismaken met een Buffalo Jump, waar indianen vroeger op buffalo’s joegen. Het idee is simpel en super slim: jagers draven groepen bizons richting een klif, waardoor de dieren genoodzaakt moeten springen. Als gevolg breken ze hun benen en kunnen ze onderaan de klif niet meer vluchten. Vervolgens staan de andere stamleden te wachten; ze maakten de bizons direct af. Vlakbij de Buffalo Jump huisvestten de indianen zich op een plek omgeven door bomen, om hen te beschermen tegen de gure kou ‘s nachts. De tipi’s stonden met hun rug naar het westen, waar de wind vandaan komt, en met hun opening naar het oosten, omdat de indianen iedere ochtend bidden naar de zon. Voor de indianen geldt het volgende: de zon geeft leven, de maan zorgt voor licht in de nacht en de eerste ster in de ochtend maakt duidelijk dat het tijd is voor de volgende dag. Op het moment dat wij de plek betraden, waren er indianen bezig met het nemen van een sweatbath, waarbij ze binnen in de tipi een hoog vuur stoken, zodat het een soort sauna wordt. In de tipi houden ze spirituele gebruiken en bidden ze, waarna ze na uren uit de tipi komen - herboren, alsof je opnieuw uit je moeders buik ter wereld komt.
De gids vertelde ons over drie ceremonies die plaatsvonden in de indian reservation. De Beaver Medicin Ceremony, de Medicin Lodge en de Medicin Pipe. De ceremonie omtrent de Medicin Lodge vond ik een mooi verhaal. In vroegere tijden was er een indiaan genaamd Scarface. Hij was een spontaan, lief en goed persoon en een talentvolle jager, maar zijn gezicht was gehavend, waardoor hij geen vrouw kon vinden die met hem wilde trouwen. Er werd hem verteld dat de zon hem zou kunnen helen. Scarface ging op reis door de bergen en belandde in de milkyway. Hier ontmoette hij Morgenster, de zoon van de Zon, die hem vertelde dat hij zich aan de Zon zou moeten bewijzen. Scarface vervolgde zijn weg - samen met Morgenster - en onderweg werden zij aangevallen door kannibaalvogels. Scarface redde Morgenster’s leven, de Zon besloot dat Scarface zichzelf bewezen had en de Zon heelde Scarface’ gezicht. Hieruit is de traditie voor indianen geboren om ieder jaar, als de zon op haar hoogste punt is, te bidden vanuit de Medicine Lodge.
De gids liet ons ook een oude broederschool zien. De broerderschool was een initiatief van de overheid om indianen te laten aanpassen aan andere burgers. Op deze school leerden indianen de kunst van de landbouw, moesten ze andere kleding dragen, was het niet langer mogelijk om hun eigen taal te spreken en werden de spirituele beliefs afgenomen. Voor kinderen was dit tot de jaren veertig van de vorige eeuw een soort katholieke kostschool, maar vanaf 1970 werden het federale scholen. De indianen werden gedwongen om hun gebruiken te verliezen en ‘normale’ burgers te worden.
In 1900 werden de indianen gedwongen om boeren te zijn. De grond en het klimaat in de omgeving van Browning zijn echter niet ideaal om gewassen te laten groeien. Daarbij kwam dat de indianen geen collateral hadden om geld te lenen, dus bij grote delen van de grond was er sprake van non-Indian ownership. Nadat de buffalo’s volledig uitgeroeid waren - door indianen, maar grotendeels door de overheid - werden de indianen afhankelijk van de zogenoemde Indian Agency. Door dit Agency werd een variëteit aan eten en materiaal verstrekt aan de indianen. Echter, een ernstig evenement dat hier plaatsvond was de Ghost Ridge, waarbij het voedsel niet arriveerde en een groot aantal indianen kwam te overlijden als gevolg van deze hongerwinter.
Twee grote problemen die parten speelden, waren whiskey en ziekten. Allereerst zorgde de ontdekking van whiskey ervoor dat er conflicten ontstonden, waardoor indianen elkaar aanvielen. Ook kwamen er meer ziekten naar Amerika, waar de indianen niet voor bestand waren. Ten slotte waren er nog de massacres van de Amerikaanse overheid, waarbij indianen gedood werden met het doel hen letterlijk uit te laten sterven.
Al deze verhalen zijn ons verteld door onze gids, die zelf van jongs af aan is opgevoed in de Blackfeet Indian Reservation en daarmee uiteraard een gekleurd verhaal voor heeft geschoteld. Dat neemt echter niet weg dat het voor ons heel interessant was om de verhalen te horen vanuit dit perspectief en meer te leren over deze geschiedenis.
Wat ook op mijn pad kwam was… HALLOWEEN. Ik heb me laten vertellen dat het jaar op 1 november begon in de Keltisch kalender, en 31 oktober hiermee ‘oudejaarsavond’ was. Het Keltische Nieuwjaar - Samhain - was bijzonder, omdat de Kelten geloofden dat op deze dag de geesten van alle gestorvenen van het afgelopen jaar terugkwamen. Ze zouden proberen om bezit te nemen van een levend lichaam. Om de boze geesten af te weren, droegen de Kelten maskers. Met de komst van Ieren en Schotten naar de VS, hebben ze ook het Halloween -feest meegenomen. Welnu, in tegenstelling tot mijn verwachtingen van een Halloween vol vampieren, zombies, skeletten, heksen en andere horrorfilm-karakters, is Halloween gewoon een soort carnaval. Van donderdag tot maandag gingen mensen verkleed naar college, werden de rokjes van de dames korter en werden er meer en meer bieries en shots naar binnen gehakt downtown. Anita verkleedde zich als fantastische vampier en zelf ging ik als Nathalie Portman’s Black Swan. ‘To get into the culture‘ gingen we all the way met pompoenen carven en door ons de stuipen op het lijf te laten jagen in een Haunted Swamp. Ik ben al een softie, maar als er dan een freakshow uit het moeras komt rennen, dan heb je me hangen. Desalniettemin genoten we van de schrik en hebben we deze goed weggespoeld met biertjes en dansjes downtown. De dag erna ging ik met Diego, Delia, Charlie en vrienden van Diego uit Spanje naar Burning Girl Festival op een ecologische boerderij Rathvinden Farm and Sanctuary. We vierden het leven en de vrouwelijke kracht. Wat kleinschaliger dan Burning Man in the Black Rock Desert in Nevada, maar een mooie ervaring.
En JA, JA, JA. NEW YORK AGAIN. Omdat ik stiekem toch wel een beetje verliefd was geworden op NYC besloot ik nog een bezoekje te brengen aan deze wereldstad. De eerste twee dagen verbleef ik bij Angelica - ofwel Angie - dit via Couchsurfing. Angie woont in uptown Manhattan in een mooie flat aan de Hudson River met een perfect uitzicht op de George Washington Bridge samen met haar verloofde Gilbert en chihuaha Chicco. Samen met Angie dronk ik wat biertjes en ging ik naar de American Freaky Horror Show. Voor de mensen in het publiek die een normale bios-avond verwachten, was deze avond een hele verrassing. Een disco vooraf, een ‘fake-je-orgasme-contest’ voor de ongelukkigen uit het publiek en de gehele film speelde zich live voor onze neus af. Pretty cool. De zaterdag liepen we rond in de omgeving, dronken we koffie in wat coffeeshops, brachten we een bezoek aan de Smorgesburg markt, dronken we wat biertjes in Brooklyn en aten we Mexicaans in Long Isand City in Queens. Nadat Angie me had verteld over de dumpsterdiving trend in NYC, besloot ik zelf een gokje te wagen en vond een prachtig boek genaamd ‘How to dance forever’. Voor altijd zal ik dansen dus. Zaterdagavond laat ging ik naar Keith. Samen met Keith woonde ik een gekke party bij en alles was weer op en top crazy. Die dagen daarna spendeerde ik wederom goed. Ik bezocht het Museum of National History met tentoonstellingen als ‘Nature’s Fury - the science of natural disasters‘ en ‘Dark Universe’, ik maakte wat uitgebreidere wandelingen door Central Park, ik bezocht het World Trade Center Memorial en de nieuwe Freedom Tower, ging happen & stappen in Spaans Harlem, samen met Angie, waar ze me kennis liet maken met allerhande Puerto Ricaanse snacks, nam de ferry naar Staten Island, liep over de Brooklyn Bridge, zag wat blues en funk in cafeetjes met Keith, at in diverse restaurantjes en at als afsluiter een hotdog op Times Square. Hoewel je Times Square niet met het echte New York moet verwarren, is het toch tof om rond te wandelen. Ook stelde Angie me voor aan een vriend/collega-fotograaf David die zich sinds kort bezighoudt met de techniek van lightning paintning fotografie. Het idee is als volgt: Stel een hele lange exposure tijd in op de camera (paar minuten), en experimenteer met licht om te zien wat de camera ‘pakt’. Ik stond model voor David in een paar yogaposes - alles voor de arts - en een aantal resultaten heb ik toegevoegd als foto’s. Dat was NYC - Thank you, again.
Het weekend erop verbleef ik samen met Charlie, Diego, Delia, Inigo, Tim, Sander, Steffie, Anita, Mercer en Mustafa in een heus Lakehouse aan Flathead Lake. Het huis is eigendom van Charlies grootouders, maar wij mochten hier gerust een weekend een Europese Thanksgiving vieren. Van tevoren had Charlie ons een vage beschrijving gegeven van het huis van bestemming, namelijk met een aantal slaapkamers, een paar banken en anders zacht tapijt om op te slapen. Toen we in het huis arriveerden, bleek echter dat dit huis op-en-top uitgerust was. Er waren vijf of zes slaapkamers, een hele hoop comfi banken, een aantal huiskamers, een grote keuken, twee badkamers en een overweldigend, prachtig uitzicht op Flathead Lake. Wat een paradijsje. Heel het weekend bestond uit quality-time. We wisten dat er een paar hikes in de buurt waren, maar die hebben we niet gedaan. We hadden onze snowboards meegenomen, maar de temperaturen waren te hoog om te snowboarden. De wilde plannen vol dansjes, uitbeeldend Pictionary, bierspelletjes, nachtelijk Hide & Seek, een culinair feestmaal door Anita en ik als chefkoks en cadeautjes onder onze eigen kerstboom kwamen allemaal wel uit. Het was een heerlijk, gezellig, ontspannend, intiem en vertrouwd weekend. Memorabel was het uitbeedend Pictionary, waarbij twaalf mensen door elkaar schreeuwden. De guesses ‘Awesome Guy’ en ‘Dubstep’ leidden tot ‘Dinosaurus’ en de random gegokte ‘Martin Luther King Jr’, ‘Peacecontract’ en ‘Apartheid’ leidden tot het antwoord ‘Vice-president’. De uitgebeelde ‘Dolphins’ sex’ van Sander bleek Virgin’s Island te zijn en Mustafa’s ‘biologische klok’ bleek te slaan op ‘jetlag’. #woordspelingvooryourik #genieten. Tijdens het diner proostten we. Iedereen bracht - een voor een - een toast uit. Een toast op elkaar, op een semester op MSU, op het leven en op Montana. Want fuck, iedereen was toch wel verliefd geworden op Montana. En wat een heerlijk gezelschap. Amerikaanse humor, Duits organisatorisch vermogen en efficiency, Nederlandse scherpe opmerkingen, Bangladesh’ tevredenheid, Turkse liefheid en de Spaanse relaxedheid. Tijd voor een Kerouac - quote hier: “Sure baby, mañana. It was always mañana. For the next few weeks that was all I heard––mañana a lovely word and one that probably means heaven.”
What else happened? - Anita, Tim, Sander, Peter, Norina, Steffie en ik hebben een Dutch German Snack Night neergezet met Duitse en Nederlandse snacks (curryworst, aardappelsalade, pastasalade, worstenbroodjes, saucijzenbroodjes en drop). We zongen Nederlandse en Duitse liedjes (oh god, wat deden we die mensen aan), speelden een Duits-Nederlandse quiz met leuke Pictionary-, kennis- en uitspreekvragen over beide landen en leerden iedereen de polonaise. Fun, fun, fun. Iedereen was blij verrast met de culinaire specialiteiten, al werd ons geadviseerd de drop vervolgens achterwege te laten. Samen met Ollie, Andrew, Haydn, Chloe en Anita zijn we nog naar Hyalite geweest voor een toffe hike. Er was een redelijke hoogtestijging in een afstand van 5 miles (roundtrip), maar wat een wonderlijke zonsondergang. Bewapend met hoofdlampen deden we vervolgens de afdaling. Samen met Mercer en Sander zette ik mijn eerste lines in de 20 inch verse poeder ter hoogte van Bridger Bowl. De tocht omhoog hiken was meer dan zwaar, maar het uitzicht en het naar beneden boarden waren het meer dan waard. Ook ging ik met Peter, Sander, Mercer, Philip, Thomas, Josh en Tyler naar Big Sky om de verse sneeuw te rocken. MAN, MAN, MAN - what a life. Verder nog wat hikes in het weekend, bezoekjes Downtown, feestjes en dinner-nights en ja...
Verder gaat alles hier nog gewoon z’n gangetje. Mijn medestudenten dingen nog steeds iedere dag mee in de ‘lelijkste tatoeages contest’ en er komen nog steeds tienermoeders bij in mijn klas. Aangezien ze in de VS geen national foreign language requirement hebben - ofwel een tweede taal verplichting - spreekt iedereen enkel Engels en is iedereen geobsedeerd met het leren van ontzettend gave Nederlandse woorden en zinnen als ‘desalniettemin’, ‘snottebel’ en ‘twee gratis bier, alsjeblieft’. Ook noemen ze nog steeds alles ‘it’s a party!’ en vindt er nog steeds af en toe een bijbelinvasie plaats op de campus. Ik ben inmiddels gestopt met het vertalen van Nederlandse grappen in het Engels en ik draai niet meer met mijn ogen als iemand verbaasd kijkt als ik zeg dat Nederland de euro als valuta heeft (nee, geen ponden) of als ik vertel dat Nederland geen bergen heeft. Sinterklaas is aan me voorbijgevlogen, en toen ik een zak snoep in mijn roomie’s schoen had verstopt, vond ze dat maar een vreemde gewoonte… Ik ben nu druk bezig met mijn laatste papers en final exams, maar deze week is bijna voorbij. Al praat iedereen over de ‘dead week’ en ‘final week’ als scènes uit horrormovies, zijn er quiet hours ingegaan van 20:00 - 18:00 (ja, 22 uur per dag muisstil dus, bijna), is er een DE-STRESS hoek in de bieb met hoelahoeps, bellenblaas en moppenboeken, lopen er therapy dogs rond in de bieb om de stress door knuffelen te verlichten… Ik heb het allemaal al bijna overleefd, want als ik iets van mijn Hiphop-tijd en liefde voor Opgezwolle heb geleerd, is het wel: ‘Ik doe m’n dans, zoek de balans’.
En dan is het zomaar opeens bijna allemaal alweer voorbij….
Oh, oh, oh Montana - Treasure State. Daar waar de be-au-tiful sunrise er iedere ochtend voor zorgt dat alle bergen 360 graden om me heen het decor van een film worden, daar waar iedereen Hi zegt op straat, daar waar je je iPhone 6 kwijtraakt en hij wordt teruggebracht naar de rechtmatige eigenaar, daar waar je huis en auto niet op slot hoeven, maar je fiets zorgt voor serieuze misdaadperikelen, daar waar, op een oppervlakte ongeveer tien keer groter dan Nederland, meer koeien dan mensen wonen (bijna 1 miljoen), daar waar advertenties als ‘FOUND KAYAK PADDLE’, ‘FOUND PIG’ en ‘NOW: MEDICAL MARIHUANA’ iedere dag de krant sieren en daar waar de eendjes op campus rondzwemmen in een verwarmde vijver.
Montana, ik ga je missen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
