On the Road
15 Januari 2015 | Verenigde Staten, Bozeman
De laatste dagen aan MSU heb ik afgesloten met een hoop studeren, een paar keer snowboarden (kalkoen of twintig blikken blikvoer voor een gratis dagpas), bieries en vino’s, afscheidsdiners (huilie, huilie), mijn spullen pakken en mijn kamer uitruimen. Gelukkig was mijn Resident Advisor bij het kamers controleren in een goede bui, want zijn haastige blik viel niet op de beschadigingen op de muur door toedoen van mijn fotomuur en de vlekken rode haarverf in het tapijt. JIPPIE-AH-JEE! Het ekte ekte afscheidsfeestje was heel fijn, gezellig, vertrouwd, maar ook heel verdrietig, dus heb lekker gejankt op Anita’s schouder - mijn mede-Dutchie die ik heus snel in Hollandia weer zal zien. Oh, oh, lieve Spanjaardjes, Germans, Amerikaantjes, Turkies, Braziliaantjes, et cetera.... Ik ga jullie verdomd missen. Het mooie is echter dat ik al sinds lange tijd overtuigd ben van wat ik maar even ´het internationale principe van vriendschap´ noem. Er zijn leuke, grappige, interessante, inspirerende mensen overal. Die kom je overal tegen. En al reizende sluit je mensen al dan niet in je hart. En indien ze binnen zijn, dan kom je ze wel weer een keer tegen. Ook al is dat jaren later, in een compleet andere situatie of zelfs op een ander continent. Daar ben ik niet bang voor. Zo ook met je vrienden van thuis: als het goed zit, dan verandert daar een afwezigheid van een half jaar niets aan. Ik kijk daarom al uit om die lieve zieltjes weer te omarmen. Desalniettemin is er niets mis met eventjes verdrietig zijn; mijn lieve vriendjes van MSU zal ik heus gaan missen.
De zaterdag nadat het semester officieel beëindigd was, ging ik samen met Mercer op weg naar Billings, waarvandaan onze vlucht naar San Francisco, CA, vertrok. In Portland hadden we een transfer. En nu komt het. Heel relaxed zaten we bij de gate (de goede?) te wachten, niet lettend op de tijd. Toen Mercers naam werd omgeroepen tot final boarding, zei ik hem te rennen, en ik zou hem achterna komen. Misschien waren er twee vluchten die om dezelfde tijd naar Frisco vertrokken, en zaten we niet bij elkaar; niet over nagedacht. Een vluchtige check deed echter blijken dat ik ook naar die gate moest, dus waarom ze mij niet omriepen, is me een vraag. Als een gek pakte ik mijn spullen en rende ik naar de andere kant van het vliegveld naar de juiste gate, maar daar aangekomen gaven ze me aan dat de gate gesloten is. Een sms’je van Mercer liet me weten dat hij het wel gehaald had, maar een ‘No madam, your friend didn’t make it in time, he is not on this plane’ liet me denken dat Mercer in een ander vliegtuig naar een andere plek in de VS was. Uiteraard stond zijn telefoon al uit, en ik moest genoegen nemen met een vlucht naar San Jose diezelfde avond, en de hoop dat de steward zich had vergist en dat Mercer wel in het juiste vliegtuig zat. Ik zou in San Jose een trein kunnen pakken naar San Francisco, en vanuit daar met de metro en bus naar ons motel kunnen komen, THANK YOU FREE WI-FI. Helaas pindakaas, was mijn vlucht vertraagd, miste ik de trein, kon niemand me op het vliegveld een lift geven en wilde ik niets liever dan in een bed in Frisco liggen, dussss 100 dollar voor een taxi gedokt en EINDELIJK in San Francisco. Daar vertelde Mercer me ‘t verhaal dat een steward van een andere vlucht naar San Francisco hem een boarding pass van iemand anders in zijn handen had gedrukt (God bless, Adama Bloom), en hij zo in Frisco was beland. Ja, ja, je zoekt het avontuur niet, het avontuur zoekt jou.
De volgende dag gingen Mercer en ik naar de Glide Memorial Church. Deze blije, liefdevolle kerk zit op de zondagochtend twee keer propvol. Het was een ontzettend coole dienst met een orkest met drums, trompetten, gitaren en saxofonen, zang van topniveau door een koor en verhalen van mensen over hun ontmoeting of aanraking (?) met God. We stonden, zongen mee en omhelsden de rest van het publiek. Daarnaast brachten we een bezoek aan Civic Center City, waar tevens een tentoonstelling was in het Asian Art Museum betreffende het Boeddhisme en Aziatische kunst. Ook gingen we naar Fisherman’s Wharf, waar we straatartiesten en veel winkeltjes zagen, en Pier 39, daar waar de zeeleeuwen lagen te snurken. In 1990 veroverden een aantal luie, zonnende zeeleeuwen de dok en de groep is uitgebreid van vijftig naar driehonderd tot soms wel negenhonderd in de winter. Tenslotte liepen we wat rond in de buurt waar ons motel zich bevond, Mission - Frisco’s Mexico City. In 24th street en Valencia street bekeken we wandschilderingen, galleries, speciaalzaakjes en aten we burrito’s in een Mexicaans restaurant. Kerouac (schrijver On the Road, red.) beschrijft Mission Street als volgt: ‘Mission street that last day in Frisco was a great riot of construction work, children playing, whooping Negroes coming home from work, dust, excitement, the great buzzing and vibrating hum of what is really America’s most excited city - and overhead the pure blue sky and the joy of the foggy sea that always rolls in at night to make everybody hungry for food and further excitement’ (p.206). Deze beschrijving is gelijk aan onze beleving in het daglicht, maar vanaf het moment dat de schemering invalt, was voornamelijk Mission & 16th niet de plek om te zijn. ‘s Avonds zouden we blijven slapen bij David, die ik heb ontmoet in Bozeman toen hij met zijn band (Couches) aan het touren was. David woonde ook in de Mission, dus we dronken wat biertjes thuis en gingen wat kroegen langs.
De dagen die daarop volgden lopen een beetje door elkaar. Allereerst spendeerden we onze tijd in het Beat Museum, daar waar boeken, foto’s en films betreffende de Beat-generatie (jaren 50) vertoond werden. Jack Kerouac - naar wie ik steeds refereer- is de bekendste beatschrijver. Samen met Allen Ginsberg en William Burroughs vormde Kerouac de Beatgeneratie, een tegenreactie op de stijgende welvaart en de materiële lusten in de jaren 50. Deze schrijvers inspireerden velen, onder wie Bob Dylan, met hun ideeën over het boeddhisme, pacifisme, anarchisme, seksuele vrijheid en kameraadschap. Zij wilden een verandering in de samenleving.
Bijbehorend brachten we natuurlijk een bezoek aan de City Lights Bookstore, bekend door dichter en uitgever Lawrence Ferlinghetti, die in 1957 werd gearresteerd omdat hij Ginsberg’s onfatsoenlijke Howl had uitgegeven. Om de stad in de nacht te bewonderen, gingen we naar de Coit Memorial Tower uit 1933. Het fantastische uitzicht bracht ons Frisco bij nacht: de steile straatjes, de Golden Gate Bridge en de Bay Bridge, de wolkenkrabbers en Alcatraz in de baai. Een andere dag brachten we een bezoek aan Alcatraz. Vanaf Pier 33 namen we de ferry naar het gevangeneneiland, waardoor je onderweg een fantastisch uitzicht had op de Golden Gate Bridge. Alcatraz is een eiland in de baai van Frisco. In de jaren 34 tot 63 van de vorige eeuw was het een zwaar beveiligde gevangenis met als beroemdste gevangene Al Capone. De afgelegen ligging en de sterke stromingen in de baai maken het bijna onmogelijk om te ontsnappen. Er is een bekende ontsnappingspoging gedaan, maar er werd vanuit gegaan dat de gevangenen zijn verdronken. Toeval: op 15 december is er echter een onderzoek gepubliceerd door onderzoekers van TU Delft waarin zij beweren door middel van het gebruik van simulatiemodellen dat de ontsnappingspoging wellicht geslaagd is geweest.
Verder over Frisco: In de middag liepen we rond door North Beach, ook wel Little Italy genoemd. We vermaakten ons prima met heerlijke cappuccino in een leuk, klein koffietentje, een biertje in een cafeetje met live jazz, rondstruinen over Washington Square, dat beroemd is geworden door Jack Kerouac, comedy-night in Doc’s Lab en de beste pizza’s OOIT bij Golden Boy.
De dag daarna verhuisden we naar satellietstad Oakland, aan de andere kant van de baai. We verbleven bij vrienden-van-vrienden-van, in de super grote kelder van een super mooi huis. Ik heb me laten vertellen dat Oakland in 2013 is uitgeroepen tot nummer 1 in de ranking van ´America´s most exciting cities´ en dat begrijp ik volkomen. Oakland was hip, nieuw, in opkomst en levendig. Lekker vrij, lekker hippie. Vanuit Oakland namen we ook de metro naar een ander satellietstadje: Berkeley. Een wandeling over Telegraph street, naar de universiteit en terug, bracht veel leuke winkeltjes, koffietentjes, straatartiesten, cafeetjes met livemuziek en goede sushi met zich mee. We eindigden de avond in waarschijnlijk het enige café in heel Oakland waar live countrymuziek was. Oh, oh, Montana, je blijft ons volgen.
Weer een andere dag brachten we door in de buurt Haight Ashbury, die wordt gekenmerkt door straatartiesten, vintage stores, alternatieve stores en veel popart. We wandelden een beetje door Golden Gate Park en gingen ‘s avonds naar een hiphop-show van Tyler the Creator. Na de show liepen we nog wat rond door Tenderloin, maar verdwaalden een beetje in de sketchy straten. We hebben zeker the good, the bad & the ugly gezien. En als je een ‘Hands up, motherfuckers’ gevolgd door schoten hoort, weet je dat je je pas moet versnellen en de hand van je partner in crime stevig vast moet grijpen. Dan overleef je het allemaal wel.
Mercer nam het vliegtuig terug naar Montana, en ik verbleef nog een extra dagje in Frisco, want de dag die daarop volgde zou ik mee kunnen rijden met een aantal Brazilianen die ik ken van MSU, die eigenlijk dezelfde roadtrip als ik aan het maken waren. Ze hadden een plekje in de auto vrij, dus die kans liet ik niet schieten. De tocht over Highway 1 was adembenemend mooi. Helaas kwam de mist opzetten, en nam die veel weg van het prachtige uitzicht, maar ondanks dat was het een mooie reis. ‘s Avonds kwamen we aan in Los Angeles en met wat slingers, biertjes en een Portugese ‘Lang zal ze leven’ bereikte ik mijn 22ste levensjaar.
Van tevoren wist ik niet goed wat ik van Los Angeles moest denken. In On the Road schrijft Jack Kerouac: “LA is the loneliest and most brutal of American cities; NY gets god-awful cold in the winter but there's a feeling of wacky comradeship somewhere in some streets. LA is a jungle.” Ook mijn heilige reisbundel wist me geen goed beeld van Los Angeles te geven. Maar ik heb er toch wel wat van weten te maken.
De eerste echte dag in Los Angeles trok ik eropuit met Nik, met wie ik in contact kwam via Couchsurfing. Hij nam me mee naar een cabin van zijn familie in het Los Padres National Forest. Het uitzicht was geweldig. We deden een korte hike, waar we tot mijn verbazing massa’s sneeuw tegenkwamen (sneeuw, op 1 uur afstand van Los Angeles, in Californie? Oke, oke). Om 3 uur ‘s middags zette de Zonnewende in, omdat het de kortste dag van het jaar was, en die avond aten we rendierbiefstuk bij het haardvuur en dronken we Tripel Karmeliet (wohooo, gewoon aangeboden in een bergdorpje). De dagen die hierop volgden lopen ook een beetje door elkaar, maar allereerst bracht ik samen met de Braziliaantjes een bezoek aan Malibu Beach, Santa Monica Beach en Venice Beach. Het weer was heerlijk, de zee ietwat koud (maar hé, big girl) en pizza op de weg terug belonend. Een andere dag ging ik samen met het Braziliaanse team naar daar waar de eeuwige jeugd woont: Beverly Hills (o.a. Rodeo Drive). Hier werden we ´begroet´ door enorme villa´s, dikke Porsches, BMWs of Ferraris en joggende miljonairs. Daarna brachten we een bezoek aan de Walk of Fame en de wereldberoemde 15 meter hoge Hollywood-letters. Omdat we de Hollywood letters wel van dichterbij wilden zien, reden we met de auto de bergen in, klommen we een stukje en vonden een prachtige uitzichtplek over zowel de letters als over de stad. Aangezien de duisternis al begon in te vallen, de boete om naar de letters toe te klimmen meer dan 100 dollar was en er een aantal surveillanten liepen, besloten we de klimtocht maar te laten voor wat het was en terug te gaan. De boys gingen naar een wedstrijd van de Lakers en wij ladies aten wat en wachtten om taxi naar huis te spelen.
De Brazilianen waren allemaal heel erg aardig, maar zij waren met negen en ik in mijn eentje, en echt close, best friends waren we niet. Het was heerlijk om in een huis met grote tuin te verblijven en geen eigen plannen te hoeven maken, maar alles ging zo ontzettend langzaam met hen, en daarnaast is hun niveau Engels niet geweldig, waardoor er grotendeels in het Portugees werd gebrabbeld. Aangezien ik deze rol als outcast niet echt op mijn lijf geschreven vond, ging ik de dag erna alleen op pad en skeelerde ik over het prachtige fietspad langs Malibu Beach, Santa Monica Beach en Venice Beach. Santa Monica Beach kenmerkt zich door uitslovende, zongebruinde strandtijgers op Muscle Beach, anderen die zich in het zweet werkten door middel van volleybal, surfen, joggen, vliegeren, fietsen et cetera en luierende Segway bestuurders. Ook bracht ik een bezoek aan de wereldberoemde Santa Monica Pier, waar het Pacific Park met zijn achtbaan en reuzenrad voor veel aanwezigen zorgen. Aan Venice Beach rolde ik langs alle kraampjes en genoot ik van straatartiesten en breakdanceshows. Ik sloot mijn dag af met een lange wandeling door de ondiepe zee, een zonsondergang vanaf het strand en een zelfgemaakte visschotel. De dag erna ging ik bepakt en bezakt met backpack naar Downtown LA, waar ik een stadswandeling maakte van een aantal uur en daarna op de Greyhound bus naar Las Vegas stapte, daar waar een weerzien met Philip, Zeynep en Gil me te wachten stond. In Downtown LA bracht ik een bezoek aan het MOCA Moderne Kunst museum, La Central Library, Walt Disney Concert Hall, de Cathedral of our Lady of Los Angeles en Bradbury Building.
Las Vegas is craziness. Na uren rijden door de woestijn in een bepakte Greyhound bus was daar: The City of Lights. Tijdens mijn wandeling naar het hostel liep ik een verwarde Mexicaan tegen het lijf die me smeekte me het dichtstbijzijnde busstation te wijzen. Een ‘Where do you want to go?’ en een antwoordend ‘OUT OF HERE’ gaven me een eerste indruk van Las Vegas. Oke, oke. De eerste avond bracht ik door op The Strip, waar alle bigass casino’s schreeuwden om mijn portemonnee. De shows op The Strip van casino´s als Treasure Island, de Mirage, Ceasars Palace, Bellagio, Paris, Luxor en New York waren erg cool. De dag erna spendeerde ik met wat dudes uit Spanje, Duitsland, Zweden en Zwitserland uit mijn hostel en ‘s avonds gingen we naar Fremont Street (het oude Las Vegas in het centrum) en club hoppen op The Strip. Dit eindigde met beerpong op de gekste locaties (tien hoog in de Cosmopolitan) en crazy dances in hippe clubs. Toen ik om me heen keek en alle girls in fancy dresses zag, te veel make up en perfect gesteild haar, en alle dudes klaar om hen mee naar hun nog fancier hotelkamers te slepen, wist ik dat dit niet mijn cup of tea was. Bovendien vond de Security high killer heels toch echt een must, dus ik kwam zelfs een club niet in. Whatever, ik wilde toch een uurtje slaap meepikken voor mijn tocht met Philip naar Arizona - Grand Canyon State.
Onderweg passeerden we Hoover Dam bij de Coloradorivier. Het Rode Land - de Grand Canyon in Arizona - is absoluut fantastisch, prachtig, adembenemend en magisch. De Grand Canyon is 446 kilometer lang, op zijn maximum 30 kilometer breed en 1.6 kilometer diep. De rotsformaties en de kleuren… WOW. Samen met Philip had ik helaas enkel de mogelijkheid om te genieten van het uitzicht, maar niet om de Grand Canyon werkelijk in rond te lopen. Dit was een beetje als New York City bekijken vanaf de Rockefeller of de Empire State Building: prachtig, maar je wilt er midden in duiken. Ik heb ‘de Grand Canyon bezoeken’ af kunnen kruisen van mijn bucketlist, maar een nieuw punt is er bij gekomen: hiken en kamperen in de Grand Canyon. Oh, oh, plannen smeden. Mjam.
Een haastige reis terug naar Las Vegas, stress door al het drukke verkeer, net op tijd bij het Greyhound station, maar helaasch pindakaasch, geluk was niet aan mijn zijde. Er waren 50 plekken in de bus, en hiep-hoi, ik was nummertje 51. Mijn tijd spendeerde ik daarom door te kletsen met reizigers in alle soorten en maten. We wisselden slechte moppen uit, goede reisverhalen, en ik leerde een hiphop-ster kennen wiens muziek ‘I dig’. Dus elk nadeel heb z’n voordeel. Ik kreeg priority voor de volgende bus, en een aantal uur later was ik dan toch weer on the road. Felt good.
In San Diego werd ik opgepikt door Joe, mijn host via Couchsurfing. Joe woonde vlakbij Garnett Avenue, een centrale straat die leidt naar het strand. Joe bood me de beste Couchsurfing ervaring ever. :) Hij had, net als ik, de gehele week vakantie en veel zin om dingen te doen. De eerste dag gingen we naar Pacific Beach en Mission Beach, aten burrito´s en dronken wat lokale biertjes in een strandtent. De dagen lopen verder een beetje door elkaar. We brachten o.a. een bezoek aan Seaport Village, waar een oud havenstadje wordt nagebootst door middel van houten huisjes, houten trottoirs en oude straatlampen. Ten tweede gingen we naar het Gaslamp Quarter, een gezellige wijk downtown die gekenmerkt wordt door mooie oude gaslantaarns. Ook brachten we een bezoek aan de San Diego Zoo, de beste dierentuin waar ik ooit ben geweest. Er zijn meer dan vierduizend dieren gehuisvest in een prachtige omgeving: van panda´s tot ijsberen, tot orang oetans tot nijlpaarden. Made me so heppie. :) Daarnaast gingen we naar Balboa Park (2.5 vierkante km aan musea, gebouwen in Spaanse koloniestijl, muziek en theater) en het Cabrillo National Monument (prachtige kustlijn waar vandaan we walvissen hebben gespot). Ten slotte gingen we nog snorkelen bij de La Jolla Caves en zeehonden spotten langs de kustlijn van The Children´s Pool in La Jolla (vertaald ´het juweel´). Deze dag speelde ik nog wimpertikkertje met een zeehond die me gedag kwam zeggen tijdens het snorkelen en speelde ik met een baby zeehond in de golven. HOW CUTE! Oh, New Years Eve gingen we naar een lekkere underground party, allemaal hartstikke kek.
Tijdens mijn laatste week in Bozeman werkten Mercer en ik een bucketlist af die vormen aannam als sushi maken, jazz avond, snowboarden, ijsschaatsen, bevroren waterval bekijken, concert Filling Station en veel, veel meer. Mijn laatste dag ging ik snowboarden met Philip in Big Sky (biggest skiing in America) en ´s avonds hadden we een diner met Philip, Tim, Charlie, Hannah, Alex, Mustafa, Yuna, Yuka, Zeynep, Gill en Mercer. Dit was bittersweet. Fijn om iedereen te zien na mijn Cali trip, maar ook verdrietig om nu echt gedag te zeggen tegen de laatsten die overgebleven zijn.
Veel huilie, huilie gedaan die dag erna, en na mijn afscheid van Mercer ging ik naar Seattle en daarna rechtstreeks naar Amsterdam, waar mijn parents me opwachtten met Plukkie en vrolijke ballonnen.
En dan is het zomaar ineens voorbij.
Maar ik heb genoten.
In een van mijn favoriete literaire hoogstandjes schrijft Japin over Vaslav Nijinski. De oorzaak van alle problemen, beweert Japin, is dat mensen niet op hun intuitie af durven gaan. Het boek Vaslav is dan ook een ´pleidooi voor het volgen van je hart´. Japin schrijft: ´Het is een kwestie van durven, meer niet. Dat geldt voor alle kunst, dus ook voor die van het leven´. Je hoort mensen wel eens zeggen: ´Oh, ik ben zo jaloers op je manier van reizen en wat er op je pad komt of dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met alles wat me zomaar overkomt´. En JA, JA, JA, ik mag mezelf gelukkig prijzen met alle kansen die me geboden worden, en het leven is een geweldige achtbaan, maar die maak je zo exciting als je zelf wilt. Die slingers hangen er niet vanzelf. Daarom is het een kwestie van durven. Het is een kwestie van durven om in je eentje op pad te gaan, in een bus vol vreemden te stappen op weg naar een nieuw tijdelijk thuis, wat extra bagage mee te sjoemelen (want come on die backpack past gemakkelijk in een overhead cabine), met andersgezinden aan te pappen en hun visie onbevooroordeeld aan te horen, jouw plan te trekken omdat afhankelijkheid niet op je lijf geschreven staat, vriendschappen en liefdes te laten ontstaan wetende dat je mensen gedag gaat zeggen, nieuwe wegen inslaan die niet op je plattegrondje voorkomen, te liften, te Couchsurfen, beiden om een beetje te geloven in het goede van de mens, boeken te lezen die in eerste instantie niet in je op kwamen, vragen stellen… Noem maar op. Iedereen kan dat, het is enkel een kwestie van durven. Leven is het meervoud van lef, weet je nog?
Nu net aangekomen in ons regenachtige kikkerlandje en alles is GEWOON PRECIES HETZELFDE gebleven. Gek is dat. Of de tijd heeft stilgestaan… Al had ik dat ook wel verwacht. De buurt van mijn parents is wat opgeleukt met wat nieuwe restaurantjes en een nieuw winkelcentrum en ook in de tuin zie ik wat nieuwe attributen. In Nijmegen is nog steeds geen nachtnet, maar de Coffeeshop heeft nu wel een thuisbezorgservice. *tromgeroffel*, het is geweldig.
Tijd om mijn leventje hier weer op te pakken, vriendjes en vriendinnetjes te overweldigen met knuffels en kussen, foto’s uit te zoeken, mijn pincode van mijn pinpas hier te herinneren (uuuuuh), niet meer met dollars te betalen en de ‘hey, how you doin’ achterwege te laten.
Dank jullie wel voor het volgen van mijn blogs, voor het sturen van kaartjes, voor het contact houden via de app, FB, Skype of Google Hangout. Dat is me veel waard.
Wil je meer prachtige foto´s zien van het overdonderend prachtige Montana? Check deze websites met prachtige foto´s: http://www.movoto.com/blog/opinions/montana-photos-make-your-day/
http://www.movoto.com/blog/opinions/photos-of-montana/
De zaterdag nadat het semester officieel beëindigd was, ging ik samen met Mercer op weg naar Billings, waarvandaan onze vlucht naar San Francisco, CA, vertrok. In Portland hadden we een transfer. En nu komt het. Heel relaxed zaten we bij de gate (de goede?) te wachten, niet lettend op de tijd. Toen Mercers naam werd omgeroepen tot final boarding, zei ik hem te rennen, en ik zou hem achterna komen. Misschien waren er twee vluchten die om dezelfde tijd naar Frisco vertrokken, en zaten we niet bij elkaar; niet over nagedacht. Een vluchtige check deed echter blijken dat ik ook naar die gate moest, dus waarom ze mij niet omriepen, is me een vraag. Als een gek pakte ik mijn spullen en rende ik naar de andere kant van het vliegveld naar de juiste gate, maar daar aangekomen gaven ze me aan dat de gate gesloten is. Een sms’je van Mercer liet me weten dat hij het wel gehaald had, maar een ‘No madam, your friend didn’t make it in time, he is not on this plane’ liet me denken dat Mercer in een ander vliegtuig naar een andere plek in de VS was. Uiteraard stond zijn telefoon al uit, en ik moest genoegen nemen met een vlucht naar San Jose diezelfde avond, en de hoop dat de steward zich had vergist en dat Mercer wel in het juiste vliegtuig zat. Ik zou in San Jose een trein kunnen pakken naar San Francisco, en vanuit daar met de metro en bus naar ons motel kunnen komen, THANK YOU FREE WI-FI. Helaas pindakaas, was mijn vlucht vertraagd, miste ik de trein, kon niemand me op het vliegveld een lift geven en wilde ik niets liever dan in een bed in Frisco liggen, dussss 100 dollar voor een taxi gedokt en EINDELIJK in San Francisco. Daar vertelde Mercer me ‘t verhaal dat een steward van een andere vlucht naar San Francisco hem een boarding pass van iemand anders in zijn handen had gedrukt (God bless, Adama Bloom), en hij zo in Frisco was beland. Ja, ja, je zoekt het avontuur niet, het avontuur zoekt jou.
De volgende dag gingen Mercer en ik naar de Glide Memorial Church. Deze blije, liefdevolle kerk zit op de zondagochtend twee keer propvol. Het was een ontzettend coole dienst met een orkest met drums, trompetten, gitaren en saxofonen, zang van topniveau door een koor en verhalen van mensen over hun ontmoeting of aanraking (?) met God. We stonden, zongen mee en omhelsden de rest van het publiek. Daarnaast brachten we een bezoek aan Civic Center City, waar tevens een tentoonstelling was in het Asian Art Museum betreffende het Boeddhisme en Aziatische kunst. Ook gingen we naar Fisherman’s Wharf, waar we straatartiesten en veel winkeltjes zagen, en Pier 39, daar waar de zeeleeuwen lagen te snurken. In 1990 veroverden een aantal luie, zonnende zeeleeuwen de dok en de groep is uitgebreid van vijftig naar driehonderd tot soms wel negenhonderd in de winter. Tenslotte liepen we wat rond in de buurt waar ons motel zich bevond, Mission - Frisco’s Mexico City. In 24th street en Valencia street bekeken we wandschilderingen, galleries, speciaalzaakjes en aten we burrito’s in een Mexicaans restaurant. Kerouac (schrijver On the Road, red.) beschrijft Mission Street als volgt: ‘Mission street that last day in Frisco was a great riot of construction work, children playing, whooping Negroes coming home from work, dust, excitement, the great buzzing and vibrating hum of what is really America’s most excited city - and overhead the pure blue sky and the joy of the foggy sea that always rolls in at night to make everybody hungry for food and further excitement’ (p.206). Deze beschrijving is gelijk aan onze beleving in het daglicht, maar vanaf het moment dat de schemering invalt, was voornamelijk Mission & 16th niet de plek om te zijn. ‘s Avonds zouden we blijven slapen bij David, die ik heb ontmoet in Bozeman toen hij met zijn band (Couches) aan het touren was. David woonde ook in de Mission, dus we dronken wat biertjes thuis en gingen wat kroegen langs.
De dagen die daarop volgden lopen een beetje door elkaar. Allereerst spendeerden we onze tijd in het Beat Museum, daar waar boeken, foto’s en films betreffende de Beat-generatie (jaren 50) vertoond werden. Jack Kerouac - naar wie ik steeds refereer- is de bekendste beatschrijver. Samen met Allen Ginsberg en William Burroughs vormde Kerouac de Beatgeneratie, een tegenreactie op de stijgende welvaart en de materiële lusten in de jaren 50. Deze schrijvers inspireerden velen, onder wie Bob Dylan, met hun ideeën over het boeddhisme, pacifisme, anarchisme, seksuele vrijheid en kameraadschap. Zij wilden een verandering in de samenleving.
Bijbehorend brachten we natuurlijk een bezoek aan de City Lights Bookstore, bekend door dichter en uitgever Lawrence Ferlinghetti, die in 1957 werd gearresteerd omdat hij Ginsberg’s onfatsoenlijke Howl had uitgegeven. Om de stad in de nacht te bewonderen, gingen we naar de Coit Memorial Tower uit 1933. Het fantastische uitzicht bracht ons Frisco bij nacht: de steile straatjes, de Golden Gate Bridge en de Bay Bridge, de wolkenkrabbers en Alcatraz in de baai. Een andere dag brachten we een bezoek aan Alcatraz. Vanaf Pier 33 namen we de ferry naar het gevangeneneiland, waardoor je onderweg een fantastisch uitzicht had op de Golden Gate Bridge. Alcatraz is een eiland in de baai van Frisco. In de jaren 34 tot 63 van de vorige eeuw was het een zwaar beveiligde gevangenis met als beroemdste gevangene Al Capone. De afgelegen ligging en de sterke stromingen in de baai maken het bijna onmogelijk om te ontsnappen. Er is een bekende ontsnappingspoging gedaan, maar er werd vanuit gegaan dat de gevangenen zijn verdronken. Toeval: op 15 december is er echter een onderzoek gepubliceerd door onderzoekers van TU Delft waarin zij beweren door middel van het gebruik van simulatiemodellen dat de ontsnappingspoging wellicht geslaagd is geweest.
Verder over Frisco: In de middag liepen we rond door North Beach, ook wel Little Italy genoemd. We vermaakten ons prima met heerlijke cappuccino in een leuk, klein koffietentje, een biertje in een cafeetje met live jazz, rondstruinen over Washington Square, dat beroemd is geworden door Jack Kerouac, comedy-night in Doc’s Lab en de beste pizza’s OOIT bij Golden Boy.
De dag daarna verhuisden we naar satellietstad Oakland, aan de andere kant van de baai. We verbleven bij vrienden-van-vrienden-van, in de super grote kelder van een super mooi huis. Ik heb me laten vertellen dat Oakland in 2013 is uitgeroepen tot nummer 1 in de ranking van ´America´s most exciting cities´ en dat begrijp ik volkomen. Oakland was hip, nieuw, in opkomst en levendig. Lekker vrij, lekker hippie. Vanuit Oakland namen we ook de metro naar een ander satellietstadje: Berkeley. Een wandeling over Telegraph street, naar de universiteit en terug, bracht veel leuke winkeltjes, koffietentjes, straatartiesten, cafeetjes met livemuziek en goede sushi met zich mee. We eindigden de avond in waarschijnlijk het enige café in heel Oakland waar live countrymuziek was. Oh, oh, Montana, je blijft ons volgen.
Weer een andere dag brachten we door in de buurt Haight Ashbury, die wordt gekenmerkt door straatartiesten, vintage stores, alternatieve stores en veel popart. We wandelden een beetje door Golden Gate Park en gingen ‘s avonds naar een hiphop-show van Tyler the Creator. Na de show liepen we nog wat rond door Tenderloin, maar verdwaalden een beetje in de sketchy straten. We hebben zeker the good, the bad & the ugly gezien. En als je een ‘Hands up, motherfuckers’ gevolgd door schoten hoort, weet je dat je je pas moet versnellen en de hand van je partner in crime stevig vast moet grijpen. Dan overleef je het allemaal wel.
Mercer nam het vliegtuig terug naar Montana, en ik verbleef nog een extra dagje in Frisco, want de dag die daarop volgde zou ik mee kunnen rijden met een aantal Brazilianen die ik ken van MSU, die eigenlijk dezelfde roadtrip als ik aan het maken waren. Ze hadden een plekje in de auto vrij, dus die kans liet ik niet schieten. De tocht over Highway 1 was adembenemend mooi. Helaas kwam de mist opzetten, en nam die veel weg van het prachtige uitzicht, maar ondanks dat was het een mooie reis. ‘s Avonds kwamen we aan in Los Angeles en met wat slingers, biertjes en een Portugese ‘Lang zal ze leven’ bereikte ik mijn 22ste levensjaar.
Van tevoren wist ik niet goed wat ik van Los Angeles moest denken. In On the Road schrijft Jack Kerouac: “LA is the loneliest and most brutal of American cities; NY gets god-awful cold in the winter but there's a feeling of wacky comradeship somewhere in some streets. LA is a jungle.” Ook mijn heilige reisbundel wist me geen goed beeld van Los Angeles te geven. Maar ik heb er toch wel wat van weten te maken.
De eerste echte dag in Los Angeles trok ik eropuit met Nik, met wie ik in contact kwam via Couchsurfing. Hij nam me mee naar een cabin van zijn familie in het Los Padres National Forest. Het uitzicht was geweldig. We deden een korte hike, waar we tot mijn verbazing massa’s sneeuw tegenkwamen (sneeuw, op 1 uur afstand van Los Angeles, in Californie? Oke, oke). Om 3 uur ‘s middags zette de Zonnewende in, omdat het de kortste dag van het jaar was, en die avond aten we rendierbiefstuk bij het haardvuur en dronken we Tripel Karmeliet (wohooo, gewoon aangeboden in een bergdorpje). De dagen die hierop volgden lopen ook een beetje door elkaar, maar allereerst bracht ik samen met de Braziliaantjes een bezoek aan Malibu Beach, Santa Monica Beach en Venice Beach. Het weer was heerlijk, de zee ietwat koud (maar hé, big girl) en pizza op de weg terug belonend. Een andere dag ging ik samen met het Braziliaanse team naar daar waar de eeuwige jeugd woont: Beverly Hills (o.a. Rodeo Drive). Hier werden we ´begroet´ door enorme villa´s, dikke Porsches, BMWs of Ferraris en joggende miljonairs. Daarna brachten we een bezoek aan de Walk of Fame en de wereldberoemde 15 meter hoge Hollywood-letters. Omdat we de Hollywood letters wel van dichterbij wilden zien, reden we met de auto de bergen in, klommen we een stukje en vonden een prachtige uitzichtplek over zowel de letters als over de stad. Aangezien de duisternis al begon in te vallen, de boete om naar de letters toe te klimmen meer dan 100 dollar was en er een aantal surveillanten liepen, besloten we de klimtocht maar te laten voor wat het was en terug te gaan. De boys gingen naar een wedstrijd van de Lakers en wij ladies aten wat en wachtten om taxi naar huis te spelen.
De Brazilianen waren allemaal heel erg aardig, maar zij waren met negen en ik in mijn eentje, en echt close, best friends waren we niet. Het was heerlijk om in een huis met grote tuin te verblijven en geen eigen plannen te hoeven maken, maar alles ging zo ontzettend langzaam met hen, en daarnaast is hun niveau Engels niet geweldig, waardoor er grotendeels in het Portugees werd gebrabbeld. Aangezien ik deze rol als outcast niet echt op mijn lijf geschreven vond, ging ik de dag erna alleen op pad en skeelerde ik over het prachtige fietspad langs Malibu Beach, Santa Monica Beach en Venice Beach. Santa Monica Beach kenmerkt zich door uitslovende, zongebruinde strandtijgers op Muscle Beach, anderen die zich in het zweet werkten door middel van volleybal, surfen, joggen, vliegeren, fietsen et cetera en luierende Segway bestuurders. Ook bracht ik een bezoek aan de wereldberoemde Santa Monica Pier, waar het Pacific Park met zijn achtbaan en reuzenrad voor veel aanwezigen zorgen. Aan Venice Beach rolde ik langs alle kraampjes en genoot ik van straatartiesten en breakdanceshows. Ik sloot mijn dag af met een lange wandeling door de ondiepe zee, een zonsondergang vanaf het strand en een zelfgemaakte visschotel. De dag erna ging ik bepakt en bezakt met backpack naar Downtown LA, waar ik een stadswandeling maakte van een aantal uur en daarna op de Greyhound bus naar Las Vegas stapte, daar waar een weerzien met Philip, Zeynep en Gil me te wachten stond. In Downtown LA bracht ik een bezoek aan het MOCA Moderne Kunst museum, La Central Library, Walt Disney Concert Hall, de Cathedral of our Lady of Los Angeles en Bradbury Building.
Las Vegas is craziness. Na uren rijden door de woestijn in een bepakte Greyhound bus was daar: The City of Lights. Tijdens mijn wandeling naar het hostel liep ik een verwarde Mexicaan tegen het lijf die me smeekte me het dichtstbijzijnde busstation te wijzen. Een ‘Where do you want to go?’ en een antwoordend ‘OUT OF HERE’ gaven me een eerste indruk van Las Vegas. Oke, oke. De eerste avond bracht ik door op The Strip, waar alle bigass casino’s schreeuwden om mijn portemonnee. De shows op The Strip van casino´s als Treasure Island, de Mirage, Ceasars Palace, Bellagio, Paris, Luxor en New York waren erg cool. De dag erna spendeerde ik met wat dudes uit Spanje, Duitsland, Zweden en Zwitserland uit mijn hostel en ‘s avonds gingen we naar Fremont Street (het oude Las Vegas in het centrum) en club hoppen op The Strip. Dit eindigde met beerpong op de gekste locaties (tien hoog in de Cosmopolitan) en crazy dances in hippe clubs. Toen ik om me heen keek en alle girls in fancy dresses zag, te veel make up en perfect gesteild haar, en alle dudes klaar om hen mee naar hun nog fancier hotelkamers te slepen, wist ik dat dit niet mijn cup of tea was. Bovendien vond de Security high killer heels toch echt een must, dus ik kwam zelfs een club niet in. Whatever, ik wilde toch een uurtje slaap meepikken voor mijn tocht met Philip naar Arizona - Grand Canyon State.
Onderweg passeerden we Hoover Dam bij de Coloradorivier. Het Rode Land - de Grand Canyon in Arizona - is absoluut fantastisch, prachtig, adembenemend en magisch. De Grand Canyon is 446 kilometer lang, op zijn maximum 30 kilometer breed en 1.6 kilometer diep. De rotsformaties en de kleuren… WOW. Samen met Philip had ik helaas enkel de mogelijkheid om te genieten van het uitzicht, maar niet om de Grand Canyon werkelijk in rond te lopen. Dit was een beetje als New York City bekijken vanaf de Rockefeller of de Empire State Building: prachtig, maar je wilt er midden in duiken. Ik heb ‘de Grand Canyon bezoeken’ af kunnen kruisen van mijn bucketlist, maar een nieuw punt is er bij gekomen: hiken en kamperen in de Grand Canyon. Oh, oh, plannen smeden. Mjam.
Een haastige reis terug naar Las Vegas, stress door al het drukke verkeer, net op tijd bij het Greyhound station, maar helaasch pindakaasch, geluk was niet aan mijn zijde. Er waren 50 plekken in de bus, en hiep-hoi, ik was nummertje 51. Mijn tijd spendeerde ik daarom door te kletsen met reizigers in alle soorten en maten. We wisselden slechte moppen uit, goede reisverhalen, en ik leerde een hiphop-ster kennen wiens muziek ‘I dig’. Dus elk nadeel heb z’n voordeel. Ik kreeg priority voor de volgende bus, en een aantal uur later was ik dan toch weer on the road. Felt good.
In San Diego werd ik opgepikt door Joe, mijn host via Couchsurfing. Joe woonde vlakbij Garnett Avenue, een centrale straat die leidt naar het strand. Joe bood me de beste Couchsurfing ervaring ever. :) Hij had, net als ik, de gehele week vakantie en veel zin om dingen te doen. De eerste dag gingen we naar Pacific Beach en Mission Beach, aten burrito´s en dronken wat lokale biertjes in een strandtent. De dagen lopen verder een beetje door elkaar. We brachten o.a. een bezoek aan Seaport Village, waar een oud havenstadje wordt nagebootst door middel van houten huisjes, houten trottoirs en oude straatlampen. Ten tweede gingen we naar het Gaslamp Quarter, een gezellige wijk downtown die gekenmerkt wordt door mooie oude gaslantaarns. Ook brachten we een bezoek aan de San Diego Zoo, de beste dierentuin waar ik ooit ben geweest. Er zijn meer dan vierduizend dieren gehuisvest in een prachtige omgeving: van panda´s tot ijsberen, tot orang oetans tot nijlpaarden. Made me so heppie. :) Daarnaast gingen we naar Balboa Park (2.5 vierkante km aan musea, gebouwen in Spaanse koloniestijl, muziek en theater) en het Cabrillo National Monument (prachtige kustlijn waar vandaan we walvissen hebben gespot). Ten slotte gingen we nog snorkelen bij de La Jolla Caves en zeehonden spotten langs de kustlijn van The Children´s Pool in La Jolla (vertaald ´het juweel´). Deze dag speelde ik nog wimpertikkertje met een zeehond die me gedag kwam zeggen tijdens het snorkelen en speelde ik met een baby zeehond in de golven. HOW CUTE! Oh, New Years Eve gingen we naar een lekkere underground party, allemaal hartstikke kek.
Tijdens mijn laatste week in Bozeman werkten Mercer en ik een bucketlist af die vormen aannam als sushi maken, jazz avond, snowboarden, ijsschaatsen, bevroren waterval bekijken, concert Filling Station en veel, veel meer. Mijn laatste dag ging ik snowboarden met Philip in Big Sky (biggest skiing in America) en ´s avonds hadden we een diner met Philip, Tim, Charlie, Hannah, Alex, Mustafa, Yuna, Yuka, Zeynep, Gill en Mercer. Dit was bittersweet. Fijn om iedereen te zien na mijn Cali trip, maar ook verdrietig om nu echt gedag te zeggen tegen de laatsten die overgebleven zijn.
Veel huilie, huilie gedaan die dag erna, en na mijn afscheid van Mercer ging ik naar Seattle en daarna rechtstreeks naar Amsterdam, waar mijn parents me opwachtten met Plukkie en vrolijke ballonnen.
En dan is het zomaar ineens voorbij.
Maar ik heb genoten.
In een van mijn favoriete literaire hoogstandjes schrijft Japin over Vaslav Nijinski. De oorzaak van alle problemen, beweert Japin, is dat mensen niet op hun intuitie af durven gaan. Het boek Vaslav is dan ook een ´pleidooi voor het volgen van je hart´. Japin schrijft: ´Het is een kwestie van durven, meer niet. Dat geldt voor alle kunst, dus ook voor die van het leven´. Je hoort mensen wel eens zeggen: ´Oh, ik ben zo jaloers op je manier van reizen en wat er op je pad komt of dat ik mezelf gelukkig mag prijzen met alles wat me zomaar overkomt´. En JA, JA, JA, ik mag mezelf gelukkig prijzen met alle kansen die me geboden worden, en het leven is een geweldige achtbaan, maar die maak je zo exciting als je zelf wilt. Die slingers hangen er niet vanzelf. Daarom is het een kwestie van durven. Het is een kwestie van durven om in je eentje op pad te gaan, in een bus vol vreemden te stappen op weg naar een nieuw tijdelijk thuis, wat extra bagage mee te sjoemelen (want come on die backpack past gemakkelijk in een overhead cabine), met andersgezinden aan te pappen en hun visie onbevooroordeeld aan te horen, jouw plan te trekken omdat afhankelijkheid niet op je lijf geschreven staat, vriendschappen en liefdes te laten ontstaan wetende dat je mensen gedag gaat zeggen, nieuwe wegen inslaan die niet op je plattegrondje voorkomen, te liften, te Couchsurfen, beiden om een beetje te geloven in het goede van de mens, boeken te lezen die in eerste instantie niet in je op kwamen, vragen stellen… Noem maar op. Iedereen kan dat, het is enkel een kwestie van durven. Leven is het meervoud van lef, weet je nog?
Nu net aangekomen in ons regenachtige kikkerlandje en alles is GEWOON PRECIES HETZELFDE gebleven. Gek is dat. Of de tijd heeft stilgestaan… Al had ik dat ook wel verwacht. De buurt van mijn parents is wat opgeleukt met wat nieuwe restaurantjes en een nieuw winkelcentrum en ook in de tuin zie ik wat nieuwe attributen. In Nijmegen is nog steeds geen nachtnet, maar de Coffeeshop heeft nu wel een thuisbezorgservice. *tromgeroffel*, het is geweldig.
Tijd om mijn leventje hier weer op te pakken, vriendjes en vriendinnetjes te overweldigen met knuffels en kussen, foto’s uit te zoeken, mijn pincode van mijn pinpas hier te herinneren (uuuuuh), niet meer met dollars te betalen en de ‘hey, how you doin’ achterwege te laten.
Dank jullie wel voor het volgen van mijn blogs, voor het sturen van kaartjes, voor het contact houden via de app, FB, Skype of Google Hangout. Dat is me veel waard.
Wil je meer prachtige foto´s zien van het overdonderend prachtige Montana? Check deze websites met prachtige foto´s: http://www.movoto.com/blog/opinions/montana-photos-make-your-day/
http://www.movoto.com/blog/opinions/photos-of-montana/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
