Work Hard & Play Hard

Alweeeeeeeeer heel wat dagen voorbij gevlogen… MAN MAN MAN, on-geloofloos. Het is zo ontzettend zonde dat ik nu al weet dat ik alle dingen die ik als heel erg normaal beschouw enorm ga missen. Uiteraard probeer je in het hierν te leven, maar net als Pete Philly ‘I noticed that time flies’. Dus dat.

In het kader van ‘ik ben al gewend aan’ in combinatie met ‘It are the little things...’, hier een opsomming van alles wat ik nu als heel normaal beschouw, maar zeer zeker zal gaan missen. Zo zal ik het vast gaan missen dat er in het weekend altijd ambulances en politiewagens te vinden zijn voor Roskie’s & North Hedges (twee residence halls waar veel freshmen wonen), dit omdat ze hier oh zo goed om kunnen gaan met een druppel alcohol of meer. Misschien ga ik het zelfs missen dat er om de zoveel tijd een brandalarm loeit, dit omdat er enorm lekkere late night bites worden bereid of omdat iemand het mealplan links laat liggen en het denkt beter te kunnen. (Al kan het volume van het Priem-brandalarm nooit geëvenaard worden, dus ik zit wel safe.) Ik zal het ook wel missen dat er ‘s ochtends heel vaak een zwerver (?) is die de lobby binnensneakt en zijn roes uitslaapt. Ik zal de mental picture van alle stoney’s ‘s avonds in de dining hall ook wel missen; de keuze tussen een brownie of een stuk cheesecake blijft iedere avond weer tres difficile. Ook zal ik de fontein in de bieb missen; zo rustgevend. :) Natuurlijk zal ik ook mijn lieve roommate Hennie missen, die me blij maakt met lieve briefjes (good luck Joni, have a nice trip Joni, you can do it Joni), Koreaanse snacks en een checklist (omdat ik heel misschien nog steeds redelijk vergeetachtig en clumsy ben).

Wat heb ik uitgespookt de laatste tijd? Samen met Sam, Hannah, Philip, Inigo, Delia, Anita, Tim, Sander en Merle ging ik naar Hyalite voor een goede hike en sightseeing. De canyon is ongeveer 25 km van het centrum van Bozeman en John Williams zou de tocht, net als in zijn boek Butcher’s Crossing, als volgt hebben beschreven: ‘‘Het land was minder vlak geworden. Het golfde vriendelijk voor ze uit, en ze trokken door ondiepe dalen en over vlakke heuvels, alsof ze kleine stukjes hout waren die op een reusachtige zee waren uitgestrooid’’ (p. 94). John Williams is een held. Hij weet alles zo gedetailleerd samen te vatten dat je twee regels leest en geteleporteerd bent naar de plek waar het verhaal zich afspeelt.

Na zes weken rondspringen, -dansen, -vliegen en -slenteren in Bozeman, besefte ik dat ik sommige dingen aan thuis heel erg begon te missen. Ik begon te verlangen naar een knuffel van lieve vriendjes en vriendinnetjes, ik was enorm jaloers op de opening van Roosje waar ik niet bij kon zijn, ik besefte dat ik mijn lieve hondje wilde kroelen en mijn parents wilde knuffelen. Ik realiseerde me (opnieuw) in wat voor fijn, gek huisje ik woon, ik begon mezelf in te beelden hoe het zou zijn een gekke scene met de theatergekkies te schoppen en ik dacht aan de gezelligheid in Nimma die ik miste. Ik miste de stad. Hoe vaak besef je nu dat je geniet van graffiti op de muren, kauwgum op de straat, aanplakbiljetten van tachtigduizend fissa’s, lege bierglazen voor je voordeur, de geur van bier en aangestampte pinda’s bij de buren en straatverkopers aan de deur. Nee, niet vaak nee. Nou, ik ging er naar op zoek in The Big Apple - NEW YORK CITY.

‘s Ochtends vroeg voordat de zon een kans had om te knipogen, bracht mijn allerliefste Hannah Montana me naar het vliegveld. Na een soepele reis, een chaos op JFK International Airport en een heerlijk ritje met de Subway, betrok ik mijn tijdelijke huisje in Bushwick, Brooklyn. Brooklyn is een wijk die bekend staat om de culturele, sociale en etnische diversiteit en de wijk Bushwick hierbinnen heeft, wegens haar industriële karakter, een grote aantrekkingskracht uitgeoefend op vele graffiti-artiesten. Na een welkomstknuffel van George hebben we de benenwagen aan het werk gezet en wandelden we door Bushwick en de rest van Brooklyn, langs het water, over de Manhattan Bridge, door Chinatown (waar we heerlijke soupdumplings aten), door Little Italy en SoHo en we eindigen met biertjes - Sixpoints, Anchors & Sam Adam’s - in home sweet home Brooklyn.

De volgende dag ging ik alleen op pad. Mijn eerste stop was het Gary Suson Museum. Gary Suson was de officiële fotograaf van de recovery period van Ground Zero, en nadat hij een bezoek aan het Amsterdamse Anne Frank Huis had gebracht, heeft hij een mini-museum voor zijn fotoreportage geopend. Mr. Suson bracht ongeveer zeventien uur per dag, zes dagen per week door op Ground Zero, daar waar hij leefde en ervoor zorgde dat iedere fase van de recovery gedocumenteerd werd. Het museum maakte veel indruk op me. Heel erg heftig vond ik de verhalen en foto’s in de serie Band of Dad’s, gepensioneerde brandweermannen die iedere dag kwamen graven naar hun verloren zonen. ‘I know my son is in better hands right now, but I rather had him in mine’ was een van de uitspraken. Ik vond het ook heel droevig om te leren over de heldhaftige honden die naar lichamen zochten in de recovery period. Soms gingen er dagen voorbij dat de honden niemand vonden, en dan voelden ze zich gefaald en werden ze depressief. Om de honden weer ‘happy’ te maken, begroeven de brandweermannen zichzelf dan, zodat de honden zich weer gewaardeerd voelden in hun werk. In the end, zijn alle honden echter droevig aan hun einde gekomen door kanker, dit door alle giftige stoffen bij Ground Zero. Na de indrukwekkende fotoreportage maakte ik een wandeling door het stadspark High Line in de Lower West Side van Manhattan. Het is een stadspark op het traject van een spoorweglijn die niet meer in gebruik is. Op de dag dat ik een bezoek bracht, werd het laatste deel van de High Line geopend; het gaat nu om een parkachtig voetgangerspad van langer dan twee kilometer tussen de wolkenkrabbers van Manhatten door. Na mijn lunch in de Chelsea Market - een alles-in-een ‘urban food court’, shopping mall en kantorengebouw, ging ik naar Broadway om rush tickets voor de show Chicago te halen. Met de tickets in handen was het tijd voor wat geslenter door Central Park en een wandeling door Harlem. George en ik sloten de avond samen af met een pizza en Chicago op Broadway, een geweldige show om te zien! Chicago is een van de langstlopende voorstellingen op Broadway; heel plain, classy, begeleid door heerlijke muziek en fantastische dancemoves.

De volgende dag begonnen George en ik in Manhattan, met haar grote wolkenkrabbers, het verstrekkende Central Park, de gekte van het Broadway district en het bohemian Greenwich Village. Calm&gentle was de aftrap van de dag met een brunch in Washington Square Park - bekend om de triomfboog - waar heel wat heerlijke muziek werd gespeeld. Daarna gingen we naar de Top of the Rock Rockefeller Tower, in het hart van Manhattan. En JAH, het is perfectly fine om 30 dollar neer te tellen voor dat uitzicht (zie foto). Hierna snelwandelde ik alleen verder - dat moet in Manhattan - naar de Grand Central Terminal en de Public Library, om relaxed the eindigen in Bryant Parc. In Bryant Parc, te midden van de wolkenkrabbers, nam ik de tijd eens goed om me heen te kijken. Ik zag homo’s innig verstrengeld en kussend, ik zag een oude man zijn roes uitslapen en ik begluurde een jong, hip, classy koppel met hun fashionable kiddo’s. Uiteraard ontbraken de businessboys uitgerust met Apple gadgets en quick Starbucks coffees niet en waren de yogagirls die elkaars haren invlechtten en hun inner peace vonden er ook. Ik heb binnensmonds geproest om Chinese toeristjes met selfiesticks en getreurd om de poëet met zijn writer’s block. Ik heb gelachen om de backpacker die zijn stinkvoeten wat frisse lucht wilde gunnen, maar besloot dat niemand in de wereld er daardoor op vooruit zou gaan en ik dacht aan Brooklyn toen ik de coole boys met grote stereo’s en slechte hiphop in het vizier kreeg. Gedurende deze gehele observatie at ik mijn toasted, salty bagel met olijf en zongedroogde tomaat creamcheese, dronk ik mijn verse jus d’orange en besefte ik ‘life’s so hard nowadays...’ :). Gezien je in Manhattan bent ingesloten als een spin in het web en er geen kans is de zonsondergang te zien, besloot ik downtown te gaan en de ferry naar Staten Island en terug te pakken. En dit was absolutely am-a-zing. ‘s Avonds leerde ik Brooklyn beter kennen door op stap te gaan met George, Justin, Kathy en Henry. HART-STIKKE LEUK.

Het weekend spendeerde ik in Brooklyn, ging ik naar een festival aan het water met eten, muziek en kraampjes en dook ik heel lang en diep onder in het nachtleven van NYC (met George, Keith, Dantel, Bryan en Giorgio. De tunes waren lekker, de mensen waren leuk, de underground was gekte en ik lach vaak in een deuk. Geen details verder, PUNT.

Ik zou willen zeggen dat ik de laatste dag wat heb rondgeslenterd in de buurt van fifth, sixth en seventh avenue, maar aangezien iedereen in Manhattan doet alsof ze ONTZETTENDE haast hebben, hield ik ook maar mijn speedy looppas aan. Stiekem genoot ik hier wel redelijk van. Ik dacht handig ‘door te steken’ door Central Park, zodoende bij het Museum of Modern Art te eindigen, maar dat doorsteken kostte me ongeveer zestig blokken = heel wat uur. Desalniettemin genoot ik van de balans tussen chaos in Manhattan en de rust van Central Park en eindigde ik mijn wandeling bij het MOMA, waar ik Magritte, Miro, Picasso en Dali bewonderde. ‘s Avonds gingen George, Keith en ik uiteten in Greenwich Village, daar ‘where the Hippie beat goes on’. De wijk heeft een heerlijke sfeer, is cultureel gezien heel divers, trekt veel artiesten, is heel Bohemian en is o.a. bekend om het cafe waar Bob Dylan vroeger optredens gaf. We genoten van een diner met jazz en doken nog even de kroeg in.

De volgende dag ging ik in alle vroegte naar het vliegveld, om vervolgens heel de reis ongemakkelijk proberen te slapen. NYC was onwijs divers, mooi, indrukwekkend en PRECIES wat ik nodig had.

De week die volgde op NYC was er eentje om ‘niet over naar huis te schrijven’. Ik miste thuis. Ook al had ik geen 24/7 fun met een funnypack om (alleen Annebel lacht op dit moment), het is misschien best de moeite waard om te noemen dat ik hier ook gewoon afzie in de bibliotheek (iedere dag nacht van de UB met openingstijden tot 3 am; niet dat ik dat ooit heb meegemaakt), soms kan huilen in de ochtend omdat er alleen maar kersen-, bosbessen- of kaneelkoffie is, er vervolgens een of andere obese voor me zit in klas waardoor een vierde van zijn of haar lichaam op mijn tafel ligt en schaduw werpt op mijn aantekeningen en de dagen hier ook kouder worden... MAAAAAR A, A, B, A, A, B… What’s that? It are my grades, hell yeah! Kijk, ik zit hier natuurlijk enorm voor de experience, maar dat ik mijn studiepunten gewoon haal zodat ik mijn bachelor eindelijk af kan ronden, heeft ook wel een bitterzoet smaakje.

Aan het einde van de week verzorgden Delia, Diego en Inigo een waar Spaans diner voor ons in de met Spaanse vlaggen versierde kelder van Charlie’s Castle. Voordat de Sangria kon vloeien en de Spaanse omelet, paella en pan con Tomate verorberd kon worden, werden we officieel welkom geheten door Diego met de uitspraak: ‘If you want real good Spanish food, go to Spain. If you want medium Spanish food, but real nice Sangra, stay here!’ Uiteraard bleven we en dat was een hele leuke avond. :)

Verder ging ik nog samen met Inigo, Tyler, Cole en Gurkan naar een ware Montana Rave. Er was elektronische muziek (meer house, maar okay), er waren goede lichten, er was een sicke geluidsinstallatie en er waren heeeeeeeeel wat crazy verklede people. Dus ik had een goede avond.

Samen met Hennie, Philip en wat Brazilianen ging ik ook nog naar Cascade Creek voor de Lava Lake Hike. Het was een hele mooie hike naar een prachtig meer dat omringd wordt door de Spaanse toppen.

Met mij gaat het verder, zoals je hebt kunnen lezen, prima. Alles gaat z’n gangetje nu. Alle eerste nieuwe ervaringen zijn geweest, sommige zaken zijn een beetje routine aan het worden, het is soms gewoon bikkelen voor de studie (ieder vak heeft drie of vier tentamens, waardoor ik in dit hele semester veertien tentamens mag maken, wauw), ik heb mijn mis-thuis-periode gehad en ik ben gewoon iedere dag hartstikke heppie dat ik hier rond mag huppelen. Verder ben ik gewoon nog lekker J to the oni. Ik probeer nog steeds iedereen te overtuigen dat Leonardo diCaprio een Oscar moet winnen, ik lees nog steeds met liefde in John Williams en nu ook Jon Krakauer, ik lach nog steeds om mijn eigen grappen, ik vergis me nog steeds in de uitspraak van gorgonzola, ik pomp nog steeds Jason Derulo door mijn speakers als ik op moet staan, ik huppel en spring nog steeds door het leven, ik blijf ‘a thing’ hebben voor de zonsondergang en ik blijf onhandig als altijd (gisteren een yogapants-i.c.m.-mountainbike accident, very sweet).

Ik hoop dat alles goed gaat in ons koude kikkerlandje. Ik heb van horen zeggen dat de Pieten-discussie een beetje is gaan liggen, dat de eerste feestjes in het nieuwe Doornroosje redelijk geslaagd zijn en dat het ook bij jullie nog redelijk lekker weer is. Hier verbaas ik me iedere dag over de prachtige kleuren van de herfst en de volhoudende warmte.

Lievelingen, het ga jullie goed. Kleed je wat warmer nu de herfst aan komt waaien (wat een dubbelzinnigheden in deze blog zeg), doe een extra dansje op ADE voor me, verras jezelf iedere dag en probeer iedere dag 1 iemand te verrassen, maak foto’s van de zonsondergang vanaf het Waalstrandje en stuur me muziektips als je die in overvloed hebt.

Joni said HI!

X